Σύμφωνα με ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, τα ιχθυέλαια και η ασπιρίνη μπορεί να είναι το κλειδί στην αντιμετώπιση για πολλές χρόνιες ασθένειες, μεταξύ των οποίων η αρθρίτιδα, η καρδιοπάθεια και ο καρκίνος. Οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι ο συνδυασμός ασπιρίνης με ωμέγα-3 λιπαρά οξέα αυτό καταπολεμά τη φλεγμονή, η οποία αποτελεί γενεσιουργό αιτία στις προαναφερθέντες ασθένειες, αλλά και σε άλλα, όπως η νόσος Αλτσχάιμερ.
Οι ερευνητές λένε ότι μολονότι είναι καλά γνωστή η αντιφλεγμονώδης δράση τόσο της χαμηλής δόσης ασπιρίνης όσο και των ωμέγα-3 λιπαρών οξέων που αποτελούν κύριο συστατικό των ιχθυελαίων, έως τώρα δεν ήταν γνωστοί οι ακριβείς μηχανισμοί της δράσης τους.
Τώρα, όμως, σε μία νέα μελέτη στο εργαστήριο, που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Chemistry and Biology», γράφουν ότι η ασπιρίνη διεγείρει την παραγωγή μίας ομάδας μορίων που λέγονται ρεζολβίνες και εκ φύσεως παράγονται στον οργανισμό όταν καταναλώνουμε ωμέγα-3 λιπαρά οξέα. Οι ρεζολβίνες απενεργοποιούν τη φλεγμονή που οδηγεί σε πολλές σοβαρές νόσους, όπως οι φλεγμονώδεις πνευμονοπάθειες, η στεφανιαία νόσος και η αρθρίτιδα.
Ρεζολβίνη D3
«Στη μελέτη μας ανακαλύψαμε ότι μία από τις ρεζολβίνες, που ονομάσθηκε ρεζολβίνη D3 από το ωμέγα-3 λιπαρό οξύ DHA, παραμένει στις θέσεις της φλεγμονής επί περισσότερο χρόνο απ’ ό,τι άλλες ουσίες της ίδιας κατηγορίας, κατά την φυσική διαδικασία της “διάλυσης” της φλεγμονής», δήλωσε ο επικεφαλής ερευνητής δρ Τσαρλς Σερχάν.
«Αυτό το εύρημα υποδηλώνει ότι η ρεζολβίνη D3 μπορεί να διαθέτει μοναδικές ιδιότητες στην καταπολέμηση της ανεξέλεγκτης φλεγμονής», πρόσθεσε ο δρ Σερχάν, ο οποίος είναι καθηγητής στην Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ και διευθυντής στο Κέντρο Πειραματικής Θεραπευτικής & Τραυματισμών Επαναιμάτωσης (CET&RI) στο Νοσοκομείο Brigham and Women’s, στη Βοστώνη.
Ο δρ Σερχάν και οι συνεργάτες του ανακάλυψαν ακόμη ότι, μέσω ενός άλλου μοριακού μηχανισμού, η χορήγηση ασπιρίνης διεγείρει την παραγωγή μίας μορφής ρεζολβίνης D3 με ακόμα πιο παρατεταμένη δράση. «Διαπιστώσαμε ότι η ασπιρίνη κατορθώνει να τροποποιήσει ένα φλεγμονώδες ένζυμο, με αποτέλεσμα να σταματά η δημιουργία μορίων που επεκτείνουν τη φλεγμονή», εξήγησε ο καθηγητής.
Επιπλέον, «αντί για αυτά (τα μόρια), παράγονται άλλα μόρια από τα ω-3 λιπαρά οξέα, όμοια με την φυσική ρεζολβίνη D3 αλλά πιο ισχυρά, που συμβάλλουν στο να δοθεί ένα τέλος στη φλεγμονή», πρόσθεσε ο ερευνητής Νίκος Α. Πετάσης, καθηγητής Χημείας & Φαρμακολογίας στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας.
Και εξήγησε ότι η ερευνητική ομάδα κατόρθωσε να δημιουργήσει «με χημική σύνθεση» καθαρές μορφές της ρεζολβίνης D3 και της προκαλούμενης από την ασπιρίνη ρεζολβίνης D3, «γεγονός που μας επέτρεψε να μελετήσουμε διεξοδικά την δομή και τις βιολογικές ιδιότητές τους».
Οι ερευνητές χορήγησαν τις δύο ρεζολβίνες σε ανθρώπινα κύτταρα στο εργαστήριο, διαπιστώνοντας ότι ασκούσαν ισχυρή αντιφλεγμονώδη δράση. Στη συνέχεια, τις χορήγησαν σε ποντίκια, στα οποία διέγειραν την διαδικασία διάλυσης της φλεγμονής.
Η όλη έρευνα οδήγησε, τέλος, στον εντοπισμό του υποδοχέα στα ανθρώπινα κύτταρα, ο οποίος ενεργοποιείται από τη ρεζολβίνη D3. Η ανακάλυψή του «έχει ζωτική σημασία για να καταλάβουμε πως δρα η ρεζολβίνη D3 μέσα στο σώμα για να καταπολεμήσει τη φλεγμονή», σχολίασε ο δρ Σερχάν.
Η χρόνια φλεγμονή
Η φλεγμονη αποτελεί την φυσική αντίδραση του οργανισμού σε κάθε είδους τραυματισμό, ενδογενή ή εξωγενή. Όταν κάτι επιβλαβές ή διεγερτικό επηρεάσει κάποιο τμήμα του σώματος, ο οργανισμός αντανακλαστικά προσπαθεί να το απομακρύνει και να επιδιορθώσει τη βλάβη που έχει προκληθεί – και η φλεγμονή είναι ο μηχανισμός που ενεργοποιεί για να το επιτύχει.
Γι’ αυτό τον λόγο, τα συμπτώματα της φλεγμονής – είτε αυτά είναι λ.χ. ένα οίδημα (πρήξιμο) στον αστράγαλο που στραμπουλίξαμε, είτε «σημάδια» φλεγμονής στις αρτηρίες που μόνο με απεικονιστικές εξετάσεις φαίνονται – δεν αποτελούν τίποτε άλλο παρά ένδειξη ότι το σώμα προσπαθεί να αυτοϊαθεί.
Όταν, όμως, κάποιος υιοθετεί μακροχρόνια κακές συνήθειες (λ.χ. καπνίζει, τρέφεται ανθυγιεινά ή έχει πολύ σωματικό λίπος), η έκθεση του οργανισμού στις ερεθιστικές ουσίες και κατ’ επέκταση η φλεγμονή είναι συνεχής, με συνέπεια την αύξηση του κινδύνου ασθένειας.
Μακροπρόθεσμα, η φλεγμονή καθίσταται χρόνια, προκαλώντας βλάβες παντού στο σώμα, από τις αρτηρίες και τις βαλβίδες της καρδιάς έως τα κύτταρα του εγκεφάλου και του παγκρέατος, και οδηγώντας σε πλήθος χρονίων ασθενειών.
