Σύμφωνα με μία νέα μελέτη, τα παιδιά με ελλειμματική προσοχή και υπερκινητικότητα συχνά συνεχίζουν να πάσχουν από αυτή τη διαταραχή και ως ενήλικες.
Η ελλειμματική προσοχή – υπερκινητικότητα είναι μία νευροαναπτυξιακή διαταραχή, που προσβάλλει το 3-7% των παιδιών σχολικής ηλικίας, με τους περισσότερους μικρούς ασθενείς να είναι αγόρια.
Όσοι πάσχουν από αυτή παρουσιάζουν εύκολη απόσπαση της προσοχής, δυσκολεύονται να καθίσουν ακίνητοι, «πετάγονται» διαρκώς από το ένα θέμα στο άλλο, δυσκολεύονται να ολοκληρώσουν τις εργασίες τους ή να προσέξουν στο μάθημα, ενώ συχνά δρουν παρορμητικά χωρίς να σκέφτονται τις συνέπειες.
Η παρορμητική συμπεριφορά είναι ιδιαιτέρως εμφανής κατά την εφηβεία και την ενηλικίωση. Ανεξάρτητα από την ηλικία του πάσχοντος, η θεραπεία της συμπεριλαμβάνει φάρμακα, θεραπεία συμπεριφοράς ή συνδυασμό των δύο.
Όπως έδειξε η νέα μελέτη, από τους 232 νεαρούς ενήλικες με ιστορικό της διαταραχής αυτής κατά την παιδική ηλικία, το 29% εξακολουθούσαν να πάσχουν στα 27 τους χρόνια.
Επιπλέον, το 57% των νεαρών εθελοντών με ελλειμματική προσοχή και υπερκινητικότητα κατά την παιδική ηλικία έπασχαν από τουλάχιστον ένα πρόβλημα ψυχικής υγείας, όπως η κατάχρηση αλκοόλ, η κατάθλιψη και το χρόνιο άγχος, ανεξάρτητα από το αν την είχαν ξεπεράσει ή όχι.
«Τα ευρήματα αυτά υποδηλώνουν ότι η διαταραχή ελλειμματικής προσοχής-υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ) αποτελεί μία χρόνια πάθηση, η οποία αυτή τη στιγμή δεν αντιμετωπίζεται σωστά», δήλωσε ο επικεφαλής ερευνητής δρ Γουϊλιαμ Μπαρμπαρέσι, διευθυντής του Κέντρου Αναπτυξιακής Ιατρικής στο Νοσοκομείο Παίδων της Βοστώνης.
Η νέα μελέτη, που θα δημοσιευθεί στο τεύχος Απριλίου της επιθεώρησης «Pediatrics», παρέχει μια ξεκάθαρη εικόνα για την επιμονή των συμπτωμάτων της ελλειμματικής προσοχής-υπερκινητικότητας και μετά την ενηλικίωση, πρόσθεσε ο δρ Μπαρμπαρέσι.
Χρόνια ασθένεια
Η νέα μελέτη πραγματοποιήθηκε σε 600 νεαρούς ενήλικες, οι οποίοι γεννήθηκαν μεταξύ 1976 και 1982 στο Ρότσεστερ της Μινεσότα. Οι 232 από αυτούς είχαν διαγνωστεί ως παιδιά με ελλειμματική προσοχή -υπερκινητικότητα, ενώ οι υπόλοιποι όχι.
Ο δρ Μπαρμπαρέσι και οι συνεργάτες του αξιολόγησαν τους εθελοντές τους για συμπτώματα της διαταραχής και για άλλα προβλήματα ψυχικής υγείας, ενώ εξέτασαν και τον τρόπο ζωής τους.
Όπως διαπίστωσαν, η επίμονη ελλειμματική προσοχή -υπερκινητικότητα πολύ συχνά συνυπήρχε με άλλα προβλήματα. Στην πραγματικότητα, το 81% των εθελοντών που δεν την είχαν ξεπεράσει μεγαλώνοντας, έπασχαν από τουλάχιστον ένα ακόμα πρόβλημα ψυχικής υγείας.
Το αντίστοιχο ποσοστό σε όσους την είχαν ξεπεράσει ήταν 47%, ενώ ήταν 35% στους εθελοντές δίχως ιστορικό ελλειμματικής προσοχής -υπερκινητικότητας κατά την παιδική ηλικία. Η κατάθλιψη, το άγχος και η χρήση ουσιών ήταν τα πιο συχνά προβλήματα ψυχική υγείας.
«Έχουμε την λανθασμένη πεποίθηση ότι η ελλειμματική προσοχή -υπερκινητικότητα αποτελεί απλώς ένα ενοχλητικό πρόβλημα της παιδικής ηλικίας, το οποίο μάλιστα υπερθεραπεύεται», είπε ο δρ Μπαρμπαρέσι. «Τα ευρήματά μας υποδηλώνουν ότι η πραγματικότητα απέχει πολύ από αυτές τις αντιλήψεις. Η ελλειμματική προσοχή -υπερκινητικότητα φαίνεται πως είναι μία χρόνια νόσος, η οποία πρέπει να αρχίσει να αντιμετωπίζεται ως τέτοια».
