Το «αααχ» που λέμε όταν πονάμε λειτουργεί σαν φυσικό ένστικτο και φαίνεται πως υπάρχει λόγος.
Λειτουργεί ως αναλγητικό που μας βοηθά να αντέξουμε τον πόνο, συμπεραίνει μια μελέτη η οποία δημοσιεύθηκε από στο περιοδικό Journal of Pain.
Παλιότερες μελέτες έχουν υποθέσει ότι τα επιφωνήματα πόνου υπάρχουν για να ειδοποιούμε τους άλλους σχετικά με τον κίνδυνο που διατρέχουμε. και ενδεχομένως οι οι άλλοι θα τρέξουν να μας βοηθήσουν. Αλλά αυτή η μελέτη δείχνει ότι ίσως υπάρχουν για να αποσπούν την προσοχή του εγκεφάλου από τον πόνο και έτσι να αντέχουμε περισσότερο.
Σε όλους τους λαούς υπάρχει μια παρόμοια κραυγή ύστερα από ένα ερέθισμα που προκαλεί πόνο. Οι Άγγλοι, φωνάζουν «άουτς», οι Νοτιοαφρικανοί «έια», οι Ιταλοί «άια» και οι Κινέζοι «άιο».
“Είναι ένας απλός ήχος ο οποίος απαιτεί μικρό έλεγχο της άρθρωσης του λόγου, που με τη σειρά του επιτρέπει να αυξηθεί στο ο ήχος”, γράφουν ερευνητές από τα Τμήματα Ψυχολογίας και Νευροβιολογίας του Πανεπιστημίου της Σιγκαπούρης.
Η μελέτη διεξήχθη σε ομάδα 56 εθελοντών, οι οποίοι έπρεπε να κρατήσουν τα χέρια τους μέσα σε παγωμένο νερό όσο περισσότερο μπορούσαν.
Το πείραμα επαναλήφθηκε πέντε φορές. Την πρώτη φορά, οι εθελοντές μπορούσαν να φωνάξουν όταν ένιωθαν πόνο, ενώ στις υπόλοιπες έπρεπε να εκφράσουν τον πόνο τους δίχως σιωπηλά.
Τη δεύτερη φορά, έπρεπε απλώς να βγάλουν τα χέρια τους από το νερό όταν δεν άντεχαν άλλο, την τρίτη φορά να πιέσουν ένα κουμπί μόλις ένιωθαν πόνο, την τέταρτη φορά να ακούσουν μία ηχογράφηση του εαυτού τους να λέει «άου» και την πέμτπη φορά να ακούσουν την ηχογράφηση ενός άλλου ατόμου.
Τα επιφωνήματα βοηθούν στην αντοχή του πόνου
Τα αποτελέσματα έδειξαν πως όταν οι συμμετέχονται φώναζαν, άντεχαν για περισσότερη ώρα την έκθεση στο παγωμένο νερό. Κατά μέσον όρο άντεξαν 30 δευτερόλεπτα παραπάνω.
Αυτό υποδηλώνει ότι η λεκτική έκφραση δρα αναλγητικά, επιτρέποντας στο άτομο να αντέχει περισσότερο τον πόνο, έγραψαν οι επιστήμονες.
Δεν είναι γνωστό πως λειτουργούν τα επιφωνήματα έναντι του πόνου, αλλά ίσως παρεμβαίνουν στη μετάδοση του πόνου. Ενδεχομένως να πονάμε λιγότερο διότι στιγμιαία αποσπάται η προσοχή του εγκεφάλου από τον πόνο.
