Οι παρακάτω πληροφορίες προέρχονται από το Εθνικό Συνταγολόγιο.
Στα ευκινητικά ή προκινητικά φάρμακα του εντέρου περιλαμβάνονται ορισμένα παράγωγα της βενζαμίδης, όπως η μετοκλοπραμίδη, η δομπεριδόνη και η σισαπρίδη (η τελευταία δεν κυκλοφορεί).
H μετοκλοπραμίδη κυρίως, αλλά και η δομπεριδόνη χαρακτηρίζονται από αντιντοπαμινεργικές δράσεις, που όμως στερείται η σισαπρίδη.
H δράση της μετοκλοπραμίδης συνίσταται σε διέγερση της κινητικότητας του γαστρεντερικού σωλήνα χωρίς επηρεασμό της γαστρικής, χολικής ή παγκρεατικής έκκρισης. H επίδραση στη κινητικότητα του παχέος εντέρου και της χοληδόχου κύστης είναι ελάχιστη και χωρίς κλινική σημασία. Στον ανώτερο γαστρεντερικό σωλήνα η δράση της χαρακτηρίζεται από:
- αύξηση της πίεσης του κατώτερου οισοφαγικού σφιγκτήρα, που είναι δοσοεξαρτώμενη
- αύξηση του τόνου και του εύρους σύσπασης του πυλωρικού άντρου
- χάλαση του πυλωρικού σφιγκτήρα και του δωδεκαδακτυλικού βολβού
- ενίσχυση της περισταλτικότητας δωδεκαδακτύλου και νήστιδας.
Aποτέλεσμα των δράσεων αυτών είναι η επιτάχυνση της κένωσης του στομάχου
και η ταχύτερη διάβαση του περιεχομένου του στο λεπτό έντερο.
Aπό τις δράσεις του φαρμάκου στο KNΣ προκύπτουν κυρίως οι ανεπιθύμητες ενέργειες από την εξωπυραμιδική οδό και από την προκαλούμενη υπερπρολακτιναιμία (γυναικομαστία, αμηνόρροια, κλπ).
H δομπεροδόνη χημικώς συγγενής των βουτυροφαινών, χαρακτηρίζεται από ευκινητικές και αντιεμετικές ιδιότητες. Σε σχέση με την μετοκλοπραμίδη διέρχεται δυσκολότερα τον αιματο-εγκεφαλικό φραγμό και ως εκ τούτου προκαλεί σπανιότερα εξωπυραμιδικές εκδηλώσεις.
Η ευρεία χρήση της σχετίσθηκε πρόσφατα με σπάνιες, αλλά σοβαρές καρδιακές αρρυθμίες.
