Η οξεία μηνιγγιτιδοκοκκαιμία εκδηλώνεται με πυρετό, ρίγη, υπόταση και μηνιγγίτιδα.
Οι μισοί έως τα δύο τρίτα των ασθενών αναπτύσσουν πετεχειώδες εξάνθημα, συχνότερα στον κορμό και το κάτω τμήμα των κάτω άκρων, το οποίο μπορεί να εξελιχθεί σε 
εκχυμωτικές, πομφολυγώδεις και αιμορραγικές βλάβες, καθώς επίσης και σε ισχαιμική νέκρωση (φωτογραφία).
Συχνά παρατηρούνται πετέχειες τόσο στα άκρα, όσο και τα βλέφαρα.
Οι γωνιώδεις εμφραγματικές βλάβες που περιβάλλονται από μια ερυθηματώδη άλω και έχουν γκρίζα μεταλλική χροιά στο κέντρο τους χαρακτηρίζουν τη μηνιγγιτιδοκοκκική σήψη. Περιστασιακά ένα παροδικό, ιλαροειδές εξάνθημα που λευκάζει με την πίεση αποτελεί το μοναδικό δερματολογικό εύρημα.
Είναι δυνατόν να προσβληθεί ο στοματικός βλεννογόνος και ο επιπεφυκότος. Η χρόνια μηνιγγιτιδοκοκκαιμία χαρακτηρίζεται από αιμορραγικές φλύκταινες των άκρων πανομοιότυπες με εκείνες που ανευρίσκονται στη γονοκοκκική σήψη.
Η μηνιγγιτιδοκοκκαιμία προσβάλλει πρωταρχικά τα μικρά παιδιά και είναι συχνότερη στους άρρενες. Ασθενείς με ασπληνία, ανεπάρκειες ανοσοσφαιρινών, ή κληρονομικές ή επίκτητες διαταραχές του τελικών στοιχείων του συμπληρώματος ή της προπερδίνης είναι επιρρεπείς στην ανάπτυξη της λοίμωξης.
Μια σπάνια μορφή είναι η χρόνια μηνιγγιτιδοκοκκαιμία. Στα πλαίσια της νόσου αυτής εκδηλώνονται υποτροπιάζοντα πυρετικά επεισόδια, αρθραλγίες και ερυθηματώδεις κηλίδες που μπορεί να εξελιχθούν σε βλάβες με κεντρική αιμορραγία.
Οι ασθενείς είναι γενικά νεαροί ενήλικες, οι οποίοι εμφανίζουν πυρετική κίνηση που διαρκεί 12 ώρες, ακολουθούμενη από μια περίοδο 1 έως 4 ημερών, όπου ο ασθενής είναι καλά.
Η νόσος οφείλεται στον ιδιόμορφο gram-αρνητικό διπλόκοκκο Neisseria meningitides. Ο μικροοργανισμός διαθέτει μια πολυσακχαριδική κάψουλα που είναι σημαντική για τη λοιμογόνο δράση και τον καθορισμό του ορότυπού του. Ο ανθρώπινος ρινοφάρυγγας αποτελεί τη μόνη γνωστή δεξαμενή και τα ποσοστά των φορέων στο γενικό πληθυσμό υπολογίζονται στο 5% έως 10%.
Αντιμετώπιση
Η θεραπεία συνίσταται στην ενδοφλέβια χορήγηση πενικιλλίνης G σε δόση 300.000 U/κιλό/ημέρα μέχρι και 24 MU/ημέρα για 10 έως 14 μέρες.
Η κεφοταξίμη, η κεφτριαξό¬νη, η χλωραμφενικόλη και η τριμεθοπρίμη-σουλφαμεθοξα-ζόλη αποτελούν εναλλακτικές θεραπείες.
Μια δόση σιπροφλοξασίνης των 500 mg χορηγείται μετά από την αρχική αντιβιοτική αγωγή για να εξαλειφθεί ο αποικισμός της ρινός από τον μικροοργανισμό αυτό.
Τα άτομα που μένουν στον ίδιο χώρο, όπως επίσης και όσοι έχουν έρθει σε στενή επαφή στο σχολείο ή σε παιδικούς σταθμούς θα πρέπει να λαμβάνουν χημειοπροφύλαξη.
Η ριφαμπικίνη σε δόση 10 mg/κιλό κάθε 12 ώρες γα 2 μέρες είναι μια εναλλακτική θεραπεία για τα παιδιά.
Ένα πολυδύναμο εμβόλιο είναι αποτελεσματικό έναντι των ομάδων A, C, Υ και W-135 και συνιστάται για ομάδες υψηλού κινδύνου.
