Η αυτοκτονία είναι η μόνη αιτία θανάτου που είναι υψηλότερη μεταξύ των γιατρών από ό, τι ο γενικός πληθυσμός, σύμφωνα με δύο ερευνήτριες από τον Καναδά.
Συγκεκριμένα, οι άντρες γιατροί είναι 40% πιθανότερο να πεθάνουν από αυτοκτονία, γράφουν στο περιοδικό CMAJ, αλλά ο κίνδυνος μεταξύ των γυναικών γιατρών έχει υπερδιπλασιαστεί.
Στις ΗΠΑ, υπάρχουν εκτιμήσεις ότι περίπου 400 γιατροί αυτοκτονούν στις Ηνωμένες Πολιτείες κάθε χρόνο.
Οι γιατροί έχουν το υψηλότερο ποσοστό αυτοκτονίας από οποιοδήποτε επάγγελμα. Αλλά δεν μιλάμε μόνο για τους γιατρούς. Οι νοσοκόμες είναι επίσης σε αυξημένο κίνδυνο αυτοβλάβης. Οι γιατροί και οι νοσοκόμες πλήττονται από αυτοκτονίες συχνότερα από ό, τι οι Αμερικανοί στο γενικό πληθυσμό και τα ποσοστά είναι ακόμη υψηλότερα για τις γυναίκες και στα δύο επαγγέλματα. Οι φαρμακοποιοί και οι οδοντίατροι έχουν επίσης υψηλότερο κίνδυνο αυτοκτονίας σε σχέση με τους μη επαγγελματίες υγείας.
«Κατά την εκπαίδευσή μου το ενδιαφέρον μου για αυτό ήταν προσωπικό και έγινε επαγγελματικό όταν κατάλαβα ότι δεν ήμουν η μόνη που ασχολείται με την κατάθλιψη», δήλωσε η Δρ. Sarah Tulk του Πανεπιστημίου McMaster, στο Χάμιλτον του Οντάριο.
Η Tulk και η Δρ. Joy Albuquerque επίκουρη καθηγήτρια Ψυχιατρικής, έγραψαν το ενημερωτικό δελτίο για να αναδείξουν πέντε στοιχεία σχετικά με τις αυτοκτονίες των γιατρών.
- Πρώτον, η αυτοκτονία αποτελεί επαγγελματικό κίνδυνο για τους γιατρούς. Η κατάθλιψη, η αυτοκτονία και ο αυτοκτονικός ιδεασμός είναι αυξημένα στους γιατρούς, κάτι που συμβαίνει εδώ και αρκετές δεκαετίες. «Οι γιατροί βλέπουν τον εαυτό τους από την πλευρά του γιατρού της ψυχικής υγείας, όχι την πλευρά του ασθενή, έτσι μαθαίνουν να είναι ισχυροί και στωικοί», είπε η Tulk. «Μαθαίνουν να παρέχουν βοήθεια και να μην την λαμβάνουν».
- Δεύτερον, όπως και στο ευρύ κοινό, τα πιο συνηθισμένα μέσα αυτοκτονίας μεταξύ των γιατρών είναι τα πυροβόλα όπλα. Ωστόσο, οι γιατροί είναι πιο πιθανό από ό, τι ο μέσος άνθρωπος να χρησιμοποιήσουν δηλητήριο, πιθανώς επειδή έχουν ευκολότερη πρόσβαση. Οι γιατροί που αυτοκτονούν είναι πιο πιθανό να έχουν βενζοδιαζεπίνες, βαρβιτουρικά ή αντιψυχωσικά ανιχνεύσιμα στο αίμα τους.
- Τρίτον, ο αυξημένος κίνδυνος αυτοκτονικού ιδεασμού αρχίζει από την ιατρική σχολή. Σύμφωνα με μια μετα-ανάλυση του 2016, ο επιπολασμός του αυτοκτονικού ιδεασμού κατά το παρελθόν έτος μεταξύ των φοιτητών ιατρικής ήταν 24%. «Η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων που έχουν ιδεασμό δεν πεθαίνουν από αυτοκτονία και οι περισσότεροι άνθρωποι συμφωνούν ότι η ιδέα σε κάποιο σημείο της ζωής μας δεν είναι ανώμαλη, αλλά γίνεται πρόβλημα όταν ο ιδεασμός είναι αυξημένος ή διάχυτος», δήλωσε ο Douglas Mata από το Brigham and Women’s Hospital, στη Βοστόνη της Μασαχουσέτης. Ο Mata έχει μελετήσει την κατάθλιψη και την αυτοκτονία μεταξύ των γιατρών.
- Τέταρτον, οι καταγγελίες των ασθενών συνδέονται με αυξημένα ποσοστά αυτοκτονικού ιδεασμού μεταξύ των γιατρών. Σε μια έρευνα με 8.000 γιατρούς στο Ηνωμένο Βασίλειο, για παράδειγμα, εκείνοι με παλαιότερη ή τρέχουσα καταγγελία ήταν πιο πιθανό να αναφέρουν αυτοκτονικό ιδεασμό. Όσοι δεν είχαν καταγγελίες είχαν ποσοστό γύρω στο 2,5%, αλλά αυτό αυξήθηκε στο 9,3% για όσους είχαν μια πρόσφατη η τρέχουσα καταγγελία και στο 13,4% για όσους είχαν μια καταγγελία στο παρελθόν.
- Πέμπτον, όπως και οι περισσότεροι, οι γιατροί που αγωνίζονται με προβλήματα ψυχικής υγείας αντιμετωπίζουν το στιγματισμό, καθώς και έλλειψη χρόνου για αναζήτηση φροντίδας.
«Υπήρξε πάντα στίγμα γύρω από τα θέματα ψυχικής υγείας, αλλά όσο περισσότερο μιλάμε για αυτό, τόσο περισσότερο μπορούμε να το ομαλοποιήσουμε», δήλωσε ο Mata. «Τα τελευταία 10 χρόνια, δίνουμε περισσότερη προσοχή σε αυτό και γράφουμε περισσότερα άρθρα ενώ οι ιατρικές σχολές καθιερώνουν διαλέξεις σε μικρές ομάδες».
Οι ασθενείς πάντως δεν πρέπει να ανησυχούν για τον αυξημένο κίνδυνο που διατρέχουν οι γιατροί. Πρόσφατες μελέτες έχουν δείξει ότι αν και οι γιατροί έχουν μεγαλύτερο κίνδυνο για κατάθλιψη και αυτοκτονία, αυτό δεν έχει συνδεθεί αρνητικά αποτελέσματα στους ασθενείς.
«Ο αυξημένος κίνδυνος είναι ενδημικός και είναι παρών τις τελευταίες τρεις δεκαετίες», ανέφερε ο Mata. «Είναι θετικό ότι βλέπουμε αυξημένη προσοχή, τόσο σε επίπεδο προσωπικής όσο και δημόσιας υγείας».
