Ο διαλείπων περιορισμός τροφής 5:2 (μειώνετε τις θερμίδες στις 500-600 δύο φορές την εβδομάδα), η χρονικά περιορισμένη σίτιση (τρώτε όλο το φαγητό σας μέσα σε 10 ώρες) και ο συνεχής περιορισμός θερμίδων (απλώς μειώνεται τις θερμίδες) μπορούν να βελτιώσουν τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα και το σωματικό βάρος σε άτομα με παχυσαρκία και διαβήτη τύπου 2, σύμφωνα με μελέτη που παρουσιάστηκε στο ENDO 2025, την ετήσια συνάντηση της Ενδοκρινολογικής Εταιρείας στο Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνια.
«Αυτή η μελέτη είναι η πρώτη που συγκρίνει τις επιδράσεις τριών διαφορετικών διατροφικών παρεμβάσεων -διαλειμματικός περιορισμό ενέργειας ή διαλειμματική νηστεία 5:2 (IER: intermittent energy restriction), χρονικά περιορισμένη κατανάλωση φαγητού (TRE: time-restricted eating) και συνεχή περιορισμό ενέργειας (CER: continuous energy restriction) στη διαχείριση του διαβήτη τύπου 2 με παχυσαρκία», δήλωσε ο Haohao Zhang, επικεφαλής ιατρός στο Πρώτο Συνεργαζόμενο Νοσοκομείο του Πανεπιστημίου Zhengzhou στο Zhengzhou της Κίνας.
Παρόλο που οι ερευνητές εντόπισαν βελτιωμένα επίπεδα της γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης (HbA1c) και οι παρενέργειες ήταν παρόμοιες και στις τρεις ομάδες, η ομάδα του διαλειμματικού περιορισμού θερμίδων έδειξε μεγαλύτερα πλεονεκτήματα στη μείωση της γλυκόζης αίματος νηστείας, στη βελτίωση της ευαισθησίας στην ινσουλίνη, στη μείωση των τριγλυκεριδίων και στην ενίσχυση της τήρησης των διατροφικών παρεμβάσεων.
«Η έρευνα καλύπτει ένα κενό στην άμεση σύγκριση του διαλείποντος ενεργειακού περιορισμού 5:2 με τη 10ωρη χρονικά περιορισμένη σίτιση σε ασθενείς με παχυσαρκία και διαβήτη τύπου 2. Τα ευρήματα παρέχουν επιστημονικά στοιχεία για τους κλινικούς γιατρούς ώστε να επιλέγουν κατάλληλες διατροφικές στρατηγικές κατά τη θεραπεία τέτοιων ασθενών», δήλωσε ο Zhang.
Ο Zhang και οι συνεργάτες του πραγματοποίησαν μια μονοκεντρική, τυχαιοποιημένη, παράλληλα ελεγχόμενη δοκιμή στο Πρώτο Συνεργαζόμενο Νοσοκομείο του Πανεπιστημίου Zhengzhou από τις 19 Νοεμβρίου 2021 έως τις 7 Νοεμβρίου 2024.
Ενενήντα ασθενείς τυχαιοποιήθηκαν σε αναλογία 1:1:1 στην ομάδα IER, TRE ή CER, με σταθερή εβδομαδιαία θερμιδική πρόσληψη σε όλες τις ομάδες. Μια ομάδα διατροφολόγων επέβλεψε την παρέμβαση των 16 εβδομάδων. Από τους εγγεγραμμένους, 63 ολοκλήρωσαν τη μελέτη. Υπήρχαν 18 γυναίκες και 45 άνδρες, με μέση ηλικία 36,8 έτη, μέση διάρκεια διαβήτη 1,5 έτος, αρχικό ΔΜΣ 31,7 kg/m² και HbA1c 7,42%.
Στο τέλος της μελέτης, δεν υπήρχαν σημαντικές διαφορές στη μείωση της HbA1c και την απώλεια βάρους μεταξύ των ομάδων IER, TRE και CER. Ωστόσο, η απόλυτη μείωση της HbA1c και του σωματικού βάρους ήταν μεγαλύτερη στη διαλειμματική ομάδα 5:2 (IER). Σε σύγκριση με την TRE και την CER, η IER μείωσε τη γλυκόζη αίματος και τα τριγλυκερίδια νηστείας και αύξησε τον δείκτη Matsuda, ένα μέτρο της ευαισθησίας στην ινσουλίνη ολόκληρου του σώματος. Τα επίπεδα ουρικού οξέος και ηπατικών ενζύμων δεν παρουσίασαν στατιστικά σημαντικές αλλαγές από την αρχική τιμή σε καμία ομάδα μελέτης.
Δύο άτομα στην ομάδα IER και στην ομάδα TRE, και τρία άτομα στην ομάδα CER, εμφάνισαν ήπια υπογλυκαιμία.
Η ομάδα IER είχε το υψηλότερο ποσοστό συμμόρφωσης (85%), ακολουθούμενη από την ομάδα CER στο 84% και την ομάδα TRE στο 78%. Τόσο η ομάδα IER όσο και η ομάδα CER παρουσίασαν στατιστικά σημαντικές διαφορές σε σύγκριση με την ομάδα TRE.
Ο Zhang δήλωσε ότι αυτά τα ευρήματα υπογραμμίζουν τη σκοπιμότητα και την αποτελεσματικότητα των διατροφικών παρεμβάσεων για άτομα που πάσχουν από παχυσαρκία και διαβήτη τύπου 2.
Η μελέτη έχει τίτλο “Intermittent versus Time-Restricted or Continuous Calorie Restriction for the Management of Obesity with Type 2 Diabetes: A Randomized Clinical Trial,” και παρουσιάστηκε στις 13 Ιουλίου.
