Τα άτομα που είναι παχύσαρκα στην αρχή της ενήλικης ζωής τους, έχουν αυξημένο κίνδυνο εκδήλωσης σκλήρυνσης κατά πλάκας, σύμφωνα με μια μελέτη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό PLoS Medicine από ερευνητές του Πανεπιστημίου Μακ Γκιλ στον Καναδά και των Πανεπιστημίων Κέμπριτζ, Μπρίστολ και Βασιλικού Κολεγίου του Λονδίνου, στη Βρετανία.
Οι ερευνητές αξιολόγησαν 125 διαφορετικές μελέτες με περίπου 339.224 άτομα. Μελέτησαν το γονιδίωμα του κάθε συμμετέχοντα και έψαξαν για δείκτες που σχετίζονται με τη σκλήρυνση κατά πλάκας. Στη συνέχεια, υπολόγισαν τον δείκτη μάζα σώματος (ΔΜΣ). Οι ερευνητές βρήκαν ότι η αύξηση του βάρους ενός ανθρώπου, έτσι ώστε από υπέρβαρος (με δείκτη μάζας σώματος 25-30) να γίνει παχύσαρκος (με δείκτη πάνω από 30), αυξάνει 40% τον κίνδυνο για εμφάνιση σκλήρυνσης κατά πλάκας.
Η σκλήρυνση κατά πλάκας (ή πολλαπλή σκλήρυνση) είναι μια αυτοάνοση διαταραχή κατά την οποία το ανοσοποιητικό σύστημα προκαλεί βλάβη στην μυελίνη, το «μονωτικό» περίβλημα των νεύρων στο νωτιαίο μυελό και στον εγκέφαλο. Η ασθένεια εκδηλώνεται κατά μέσο όρο στις ηλικίες των 28-31 ετών και μέχρι στιγμής οι θεραπεία απλώς επιβραδύνει την εξέλιξη της νόσου. Λίγα πράγματα είναι κατανοητά για τις αιτίες τις ασθένειας.
Οι ερευνητές είπαν ότι η διατήρηση ενός υγιούς βάρους μεταξύ των νέων αποτελεί προληπτικό μέτρο κατά της σκλήρυνσης κατά πλάκας.
Ο επικεφαλής της μελέτης Brent Richards ανέφερε: «Τα ευρήματα αυτά είναι σημαντικά για τη δημόσια υγεία λόγω του υψηλού επιπολασμού της παχυσαρκίας σε πολλές χώρες. Για παράδειγμα, περίπου το 17% των νέων και το 35% των ενηλίκων που ζουν στις Ηνωμένες Πολιτείες θεωρούνται παχύσαρκοι. Ως εκ τούτου, ο προσδιορισμός της παχυσαρκίας ως παράγοντα κινδύνου για σκλήρυνση κατά πλάκας τοποθετεί ένα υψηλό ποσοστό του πληθυσμού σ’ αυτή τη θέση”.
Το γιατί η παχυσαρκία αυξάνει τον κίνδυνο της ασθένειας είναι άγνωστο. Μια σκέψη είναι ότι η άνθρωποι που έχουν κληρονομικότητα για παχυσαρκία έχει βρεθεί να έχουν χαμηλότερη συγκέντρωση βιταμίνης D. Από την άλλη μεριά στους παχύσαρκους είναι αυξημένη η φλεγμονή. Τέλος, μπορεί κάποιες ορμόνες όπως η λεπτίνη και η αδιπονεκτίνη που εκκρίνονται από τον λιπώδη ιστό να παίζουν ρόλο (η πρώτη είναι αυξημένη στους παχύσαρκους και η δεύτερη μειωμένη).
Πηγή: Mokry LE, Ross S, Timpson NJ, Sawcer S, Smith GD, and Richards JB. Obesity and Multiple Sclerosis: A Mendelian Randomization Study. PLOS Medicine. 2016.
