Η θεραπευτική αντιμετώπιση των ρήξεων των πρόσθιων χιαστών απασχόλησε έντονα το 8ο Πανελλήνιο Συνέδριο της Ελληνικής Εταιρείας Αρθροσκόπησης, το οποίο ολοκλήρωσε με επιτυχία τις εργασίες του. Συμμετείχαν Έλληνες και ξένοι επιστήμονες οι οποίοι αναφέρθηκαν εκτενώς στις σύγχρονες μεθόδους διάγνωσης και αντιμετώπισης των αθλητικών κακώσεων μέσω της αρθροσκοπικής χειρουργικής.
Ένα από τα σημαντικά συμπεράσματα του συνεδρίου ήταν η αναγνώριση του επιγονατιδικού τένοντα ως του καλύτερου μοσχεύματος το οποίο –σημειωτέον-λαμβάνεταιι από το ίδιο το γόνατο του ασθενούς για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που προκαλεί η ρήξη του πρόσθιου χιαστού συνδέσμου.
Ο πρόσθιος χιαστός σύνδεσμος αποτελεί έναν από τους τέσσερις κύριους συνδέσμους της άρθρωσης του γόνατος που συνδέουν το μηριαίο οστό με την κνήμη και συμβάλλει σημαντικά στο να παραμένει το γόνατο σταθερό όταν κινείται η άρθρωσή του.
«Η χειρουργική αποκατάσταση της ρήξης χιαστού με χρήση του επιγονατιδικού τένοντα, χωρίς τη χρήση συνθετικών ή άλλων μοσχευμάτων, αποτελεί μια εξαιρετική προοπτική τόσο για τους αθλητές, οι οποίο ασχολούνται με αθλήματα όπως το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ ή το σκι και υφίστανται συχνά ρήξη του προσθίου χιαστού συνδέσμου, όσο και για το ευρύ κοινό», τονίζει ο Ορθοπαιδικός Χειρουργός Γεώργιος – Ελευθέριος Κατσιφαράκης, Ειδικός Αθλητικών Κακώσεων και MIS Αρθρώσεων και Σπονδυλικής Στήλης, Διευθυντής και Επιστημονικός Υπεύθυνος τoυ Ορθοπαιδικού Τμήματος της Κλινικής Λευκός Σταυρός και Επιστημονικός Συνεργάτης σε Metropolitan, Ευρωκλινική, Ιατρικό Π. Φαλήρου και American Medical Center of Nicosia.
«Σήμερα», λέει ο Κατσιφαράκης, «όλα τα προβλήματα που δημιουργούσε στο παρελθόν η λήψη του επιγονατιδικού τένοντα όπως ο πόνος στην πρόσθια επιφάνεια του γόνατος, έχουν λυθεί και πλέον οι εξειδικευμένοι γιατροί μπορούν να τον εντάσσουν στη χειρουργική πρακτική τους, με κύριο πλεονέκτημα τη γρήγορη αποκατάσταση και σταθεροποίηση της άρθρωσης».
Η ρήξη του πρόσθιου χιαστού πρέπει να χειρουργείται το συντομότερο δυνατόν, αν η δυσλειτουργία της άρθρωσης επηρεάζει και εμποδίζει τις καθημερινές δραστηριότητες, ή την προπόνηση αν η δραστηριότητα είναι αθλητική. Συγχρόνως ο στόχος είναι να αποφευχθεί η πρόωρη φθορά (οστεοαρθρίτιδα) και να κινηθεί και πάλι φυσιολογικά η άρθρωση του γόνατος. Ο χειρουργημένος ασθενής μπορεί σε δέκα (10) μέρες να βαδίζει χωρίς υποστήριξη.
Να σημειωθεί πως μετά την επέμβαση στον πρόσθιο χιαστό σύνδεσμο, είναι αναγκαίο να ακολουθηθεί πρόγραμμα φυσικοθεραπείας, προκειμένου να ανακτηθεί πλήρως το εύρος της κίνησης.
Με την εξέλιξη της ιατρικής, αλλά και της τεχνολογίας που βοήθησε να κατασκευαστούν ειδικά εργαλεία, όλες οι αρθρώσεις μπορούν να αρθροσκοπηθούν, με το 80% των σχετικών επεμβάσεων να αφορούν στο γόνατο και 20% στην αντίστοιχη άρθρωση του ώμου.
«Αυτό», προσθέτει ο κ. Κατσιφαράκης, «σημαίνει ότι οι εξειδικευμένοι γιατροί μπορούν να επέμβουν διαγνωστικά και πλέον και θεραπευτικά, με μια ελάχιστα επεμβατική μέθοδο με πολύ μικρές τομές του ενός εκατοστού, με μηδενική απώλεια αίματος και με αποτέλεσμα την πλέον εξελιγμένη θεραπευτική προσέγγιση, χωρίς δήθεν υποβοήθηση από ρομποτικά μηχανήματα, τεχνική η οποία δεν υφίσταται στις αρθροσκοπήσεις».
