H αγκυλοποιητική σπονδυλίτιδα (ankylosing spondylitis) είναι μια μορφή αρθρίτιδας προσβάλλει συνήθως τις αρθρώσεις της σπονδυλικής στήλης. Ωστόσο, μπορεί να προσβληθούν και περιφερειακές αρθρώσεις των χεριών και των ποδιών, όπως και οι τένοντες και οι σύνδεσμοι που τις συνδέουν στα οστά. Οι ασκήσεις αποτελούν σημαντικό μέρος της αντιμετώπισης της νόσου.
Τα σημεία και τα συμπτώματα είναι:
- Πόνος και δυσκαμψία στη σπονδυλική στήλη και πιθανώς σε άλλες αρθρώσεις.
- Σε προχωρημένα στάδια δυσκαμψία και αγκύλωση της σπονδυλικής στήλης.
Τα άτομα με αγκυλοποιητική σπονδυλίτιδα έχουν τον ίδιο γενετικό δείκτη με τα άτομα με το σύνδρομο Reiter. Οι άνδρες προσβάλλονται πιο συχνά από τις γυναίκες. Η νόσος εκδηλώνεται σε γενικές γραμμές πριν από τα 40.
Η πάθηση μπορεί να σχετίζεται με φλεγμονώδη νόσο του εντέρου. Συνήθως η αγκυλοποιητική σπονδυλίτιδα ξεκινάει με ενόχληση στη σπονδυλική στήλη. Καθώς η ασθένεια εξελίσσεται, τα προσβεβλημένα οστά αρχίζουν να συντήκονται, οι αρθρώσεις ακινητοποιούνται και η σπονδυλική στήλη γίνεται δύσκαμπτη και αλύγιστη (συνδεσμόφυτα σαν μπαμπού). Κάποια άτομα εκδηλώνουν και περιφερειακή αρθρίτιδα, που μοιάζει με τη ρευματοειδή αρθρίτιδα.
Στις περισσότερες περιπτώσει, η αγκυλοποιητική σπονδυλίτιδα είναι ήπια και έτσι μπορεί να μείνει αδιάγνωστη για δεκαετίες. Ωστόσο, όταν συντήκονται οι αρθρώσεις, η θεραπεία δεν μπορεί να βοηθήσει στην αποκατάσταση της κινητικότητας.
Αντιμετώπιση
Τα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα, όπως η ιβουπροφαίνη (Brufen κ.ά) μπορεί να μειώσουν το χρόνιο πόνο και τη δυσκαμψία.
Αλλα φάρμακα που χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία της αγκυλοποιητικής σπονδυλίτιδας είναι τα αντιρρευματικά φάρμακα που τροποποιούν την ασθένεια, όπως η σουλφασαλαζίνη (Azulfidine) και η μεθοτρεξάτη (Methotrexate), και περιστασιακά τα κορτικοστεροειδή.
Νεότερα φάρμακα, όπως οι αναστολείς του παράγοντα νέκρωσης όγκων (TNF), η ετανερσέπτη (Enbrel) και η ινφλιξιμάμπη (Remicade), μπορεί να είναι αποτελεσματικά στη θεραπεία αυτής της νόσου.
Η φυσικοθεραπεία και η άσκηση αποτελούν σημαντικό μέρος της θεραπείας. Ο ασθενής πρέπει να προσπαθεί να παραμείνει όσο πιο δραστήριος γίνεται. Ασκήσεις εύρους κινητικότητας και διατάσεις μπορεί να βοηθήσουν στη διατήρηση της ευλυγισίας στις αρθρώσεις και της καλής στάσης του σώματος.
Το κάπνισμα θα πρέπει να διακοπεί, επειδή η πάθηση προσβάλλει την κινητικότητα των πλευρών και μπορεί να παρεμποδίσει την ικανότητα αναπνοής.
