Όπως η καρκίνος, έτσι και η σηψαιμία δεν είναι μία κατάσταση, αλλά πολλές, που θα μπορούσαν να επωφεληθούν από διαφορετικές θεραπείες, σύμφωνα με τα αποτελέσματα μιας μελέτης του Πανεπιστημίου του Πίτσμπουργκ, που αφορούσε περισσότερους από 60.000 ασθενείς.
Τα ευρήματα, που ανακοινώθηκαν στο περιοδικό JAMA και παρουσιάστηκαν στην ετήσια συνάντηση της American Thoracic Society, θα μπορούσαν να εξηγήσουν γιατί αρκετές κλινικές δοκιμές για θεραπείες που αφορούν τη σήψη, τον Νο 1 δολοφόνο των νοσηλευθέντων ασθενών, απέτυχαν.
Η σήψη είναι μια απειλητική για τη ζωή κατάσταση που προκύπτει όταν η αντίδραση του οργανισμού σε μια μόλυνση βλάπτει τους δικούς του ιστούς και όργανα.
“Για πάνω από μια δεκαετία, δεν έχουν υπάρξει σημαντικές ανακαλύψεις στη θεραπεία της σήψης. Οι μεγαλύτερες βελτιώσεις που έχουμε δει περιλαμβάνουν την επιβολή πρωτόκολλων ενός ‘μεγέθους’ για όλους για άμεση θεραπεία”, δήλωσε ο επικεφαλής συγγραφέας Christopher Seymour, αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Κλινικής Φροντίδας του Πανεπιστημίου του Πίτσμπουργκ.
“Αλλά αυτά τα πρωτόκολλα αγνοούν ότι οι ασθενείς με σηψαιμία δεν είναι όλοι οι ίδιοι. Για μια κατάσταση που σκοτώνει περισσότερα από 6 εκατομμύρια ανθρώπους ετησίως, αυτό είναι απαράδεκτο. Ελπίζουμε ότι, βλέποντας τη σήψη ως διακεκριμένες καταστάσεις με ποικίλα κλινικά χαρακτηριστικά, μπορούμε να ανακαλύψουμε και να δοκιμάσουμε θεραπείες προσαρμοσμένες στο είδος της σήψης που έχει κάθε ασθενής”.
Στο αμερικανικό ερευνητικό πρόγραμμα “Sepsis ENdotyping in Emergency Care” (SENECA), που χρηματοδοτήθηκε από τα Εθνικά Ινστιτούτα Υγείας (NIH), ο Seymour και η ομάδα του χρησιμοποίησαν αλγόριθμους υπολογιστών για την ανάλυση 29 κλινικών μεταβλητών που βρέθηκαν στα ηλεκτρονικά αρχεία υγείας περισσότερων από 20.000 ασθενών οι οποίοι είχαν σήψη εντός 6 ωρών από την άφιξη στο νοσοκομείο από το 2010 έως το 2012. Στη συνέχεια, η ερευνητική ομάδα μελέτησε τα ηλεκτρονικά αρχεία υγείας άλλων 43.000 ασθενών με σήψη από το 2013 έως το 2014.
Ο αλγόριθμος διέκρινε τους ασθενείς σε τέσσερις διαφορετικούς τύπους σήψης, που περιγράφονται ως:
- Άλφα: ο πλέον συνηθισμένος τύπος (33%), ασθενείς με τα λιγότερα μη φυσιολογικά αποτελέσματα εργαστηριακών εξετάσεων, λιγότερη δυσλειτουργία οργάνων και χαμηλότερο ποσοστό θνησιμότητας στο νοσοκομείο (2%).
- Βήτα: ηλικιωμένοι ασθενείς, που περιλαμβάνουν το 27%, με χρόνιες ασθένειες και νεφρική δυσλειτουργία.
- Γάμμα: παρόμοια συχνότητα με τον βήτα τύπο, αλλά με αυξημένα μέτρα φλεγμονής και κυρίως πνευμονική δυσλειτουργία.
- Δέλτα: ο λιγότερο συνηθισμένος (13%) τύπος, αλλά ο πιο θανατηφόρος, συχνά με ηπατική δυσλειτουργία και σοκ και το υψηλότερο ποσοστό θνησιμότητας στο νοσοκομείο (32%).
Ο Seymour και η ομάδα του εφάρμοσαν τα ευρήματά τους σε αρκετές πρόσφατα ολοκληρωμένες διεθνείς κλινικές δοκιμές που εξέτασαν διάφορες υποσχόμενες θεραπείες για σηψαιμία. Όταν οι συμμετέχοντες σε δοκιμή ταξινομήθηκαν με τους τέσσερις τύπους σήψης, ορισμένες δοκιμές δεν ήταν αποτυχίες.
Για παράδειγμα, η θεραπεία EGDT (early goal-directed therapy), ένα επιθετικό πρωτόκολλο ανάνηψης που περιλαμβάνει την τοποθέτηση ενός καθετήρα για την παρακολούθηση της πίεσης του αίματος και των επιπέδων οξυγόνου, την παράδοση φαρμάκων, υγρών και μεταγγίσεων αίματος, βρέθηκε το 2014 χωρίς όφελος. Αλλά όταν η ομάδα του Seymour επανεξέτασε τα αποτελέσματα, διαπίστωσε ότι η EGDT ήταν ευεργετική για τους ασθενείς με σήψη τύπου Άλφα. Αντίστροφα, είχε χειρότερα αποτελέσματα για τον τύπο Δέλτα.
Οι ειδικοί είπαν ότι ορισμένοι καρκίνοι του μαστού είναι πιο επεμβατικοί και πρέπει να αντιμετωπίζονται επιθετικά. Μερικοί είναι θετικοί ή αρνητικοί για διαφορετικούς βιοδείκτες και ανταποκρίνονται σε διαφορετικά φάρμακα. Το επόμενο βήμα είναι να γίνει το ίδιο για τη σήψη όπως με τον καρκίνο, να βρεθούν θεραπείες που ισχύουν για τους διάφορους τύπους σήψης και στη συνέχεια να σχεδιαστούν νέες κλινικές δοκιμές.
