Τα 1,5-2 μέτρα είναι το αποδεκτό όριο για τη σωματική απόσταση αλλά υπάρχει αβεβαιότητα σχετικά με το πόσο μακριά στον αέρα μπορεί να φτάσει ο κορωνοϊός SARS-COV-2 από έναν φορέα πριν πέσει στο έδαφος.
Τι γίνεται όμως όταν κάποιος κινείται με ποδήλατο ή κάνει τζόκινγκ;
Οι δρομείς και οι ποδηλάτες αφήνουν μια «ροή» σωματιδίων στο πέρασμά τους, οπότε έχει νόημα να παραμείνει κανείς μακρύτερα από τους άλλου όταν κινούνται, σύμφωνα με μια προσομοίωση που έκαναν επιστήμονες από το Βέλγιο και την Ολλανδία.
Η ανάλυση βασίστηκε σε ένα μοντέλο υπολογιστών για τα εκπνευσμένα σταγονίδια, όχι σε ζωντανό πείραμα με ιούς, και δεν έχει ακόμη εξεταστεί επίσημα για δημοσίευση σε ακαδημαϊκό περιοδικό. Άλλοι επιστήμονες που μελετούν τη συμπεριφορά αερομεταφερόμενων σωματιδίων αναφέρουν ότι τα ευρήματα είναι εύλογα.
Οι ιοί μπορεί να παραμείνουν στον αέρα σαν τον καπνό από το τσιγάρο, δήλωσε ο Jose-Luis Jimenez, καθηγητής χημείας στο Πανεπιστήμιο του Κολοράντο Boulder ο οποίος δεν συμμετείχε στη μελέτη. “Είναι απολύτως λογικό ότι αν ακολουθείτε κάποιον που εκπνέει τον ιό, έχετε περισσότερες πιθανότητες να τον αναπνεύσετε”, είπε.
Τα ευρήματα δεν πρέπει να αποθαρρύνουν τους ανθρώπους από την άσκηση, δήλωσε ο συγγραφέας της μελέτης Bert Blocken, ο οποίος είναι συνδεδεμένος με το Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο του Αϊντχόβεν στην Ολλανδία και το Καθολικό Πανεπιστήμιο Leuven στο Βέλγιο. Η άσκηση είναι ζωτικής σημασίας για τη διατήρηση της σωματικής και ψυχικής υγείας στη μέση της πανδημίας, όπως συμβαίνει σε οποιαδήποτε στιγμή.
Ωστόσο, το να μένει κανείς μακριά από τους άλλους ασκούμενους έχει νόημα, διότι οι άνθρωποι διαδίδουν τον ιό πριν αναπτύξουν τα συμπτώματα.
Η συνιστώμενη απόσταση εξαρτάται από το πόσο γρήγορα κινείται κάποιος, δήλωσε ο Blocken. Ένας δρομέας πρέπει να επιδιώξει να μείνει 10 μέτρα πίσω από κάποιον που πηγαίνει προς την ίδια κατεύθυνση, ενώ ένας ποδηλάτης πρέπει να στοχεύει μέχρι και 20 μέτρα εάν κινείται γρήγορα, εκτιμά ο ειδικός. Εάν αυτό δεν είναι δυνατό, μεταβείτε σε διαφορετική λωρίδα.
“Αν κάποιος εκπνέει, βήχει ή φταρνίζεται όταν περπατάει, τρέχει ή ποδηλατεί, τα περισσότερα μικροσταγονίδια συμπαρασύρονται από τον δρομέα ή από τον ποδηλάτη”, γράφει ο Blocken. “Το άλλο πρόσωπο που τρέχει ή κάνει ποδήλατο ακριβώς πίσω του μετακινείται στη συνέχεια μέσα στο σύννεφο των σταγονιδίων”.
Οι εκπνεόμενοι ιοί διασκορπίζονται πιο γρήγορα στον εξωτερικό χώρο, ειδικά αν υπάρχει άνεμος. Και τα μικρόβια μπορεί να μην επιβιώνουν επίσης στον θερμό αέρα, αν και η έρευνα για αυτό είναι ακόμα σε εξέλιξη.
Ο Blocken δήλωσε ότι η προσομοίωση περιορίστηκε στα μεγαλύτερα σταγονίδια που εγκαθίστανται στο έδαφος. Δεν ερεύνησε τη συμπεριφορά των μικρότερων σωματιδίων “αερολύματος” που θα μπορούσαν να παραμείνουν στον αέρα για ώρες.
Η διάκριση μεταξύ αυτών των κατηγοριών υπήρξε πηγή σύγχυσης από τότε που άρχισε η επιδημία της νόσου Covid-19. Οι κυβερνήσεις έχουν πει ότι σε καθημερινές συνθήκες, ο κύριος κίνδυνος έκθεσης προέρχεται από τα μεγαλύτερα σταγονίδια, τα οποία εγκαθίστανται γρήγορα στο έδαφος, εξ’ ου και ο κανόνας των 2 μέτρων.
Τα μικρότερα σωματίδια που παραμένουν στον αέρα είναι πιο πιθανό να παράγονται σε νοσοκομειακό περιβάλλον, όπως π.χ. κατά τη διάρκεια της διαδικασίας τοποθέτησης ενός ασθενούς σε έναν αναπνευστήρα. Αυτό οδήγησε στην αρχική σύσταση ότι οι μάσκες ήταν απαραίτητες μόνο εντός νοσοκομείου. Στη συνέχεια υπήρξε μια λογική μετατόπιση καθώς παράγουμε μερικά από τα μικρότερα σωματίδια ακόμη και όταν μιλάμε και αναπνέουμε, είπε ο Jimenez.
Το ερώτημα είναι αν τα μικρότερα σωματίδια περιέχουν ιούς και πόσα. Κι αυτό διότι, κατά κανόνα, όσο περισσότεροι ιοί ένα άτομο εισπνέει, τόσο μεγαλύτερη είναι η πιθανότητα να αρρωστήσει.
