Μπορούµε να εµποδίσουµε τη διασπορά των µικροβίων αν σκεπάζουµε µε το χέρι το στόµα µας όταν βήχουµε; Και τι είναι πιο επικίνδυνο, το φτέρνισµα ή το γέλιο; Γι’ αυτά και άλλα πολλά αναζητούν απαντήσεις ερευνητές από το Πανεπιστηµιακό Νοσοκοµείο της Σιγκαπούρης. Με έναν τεράστιο καθρέφτη, παρόµοιο µε εκείνους που χρησιµοποιούνται στα αστρονοµικά τηλεσκόπια, και µια κάµερα υψηλής ταχύτητας, οι επιστήµονες µελετούν αν, αλλά και πώς, µεταδίδονται οι ιοί µέσω του αέρα. Στο πλαίσιο της έρευνας, η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη και έχει µέχρι στιγµής κοστίσει περίπου 650.000 ευρώ, εξετάζεται ακόµη η µετάδοση ιών όπως της γρίπης µέσω του κλάµατος, του τραγουδιού, της οµιλίας, του ροχαλητού και του ψιθυρίσµατος.
Στόχος των ερευνητών είναι να δηµιουργήσουν έναν καλύτερο και πιο αποτελεσµατικό οδηγό για τον έλεγχο των λοιµώξεων, αφού µέχρι σήµερα βασίζονται κυρίως σε εµπειρικές µελέτες και όχι σε αυστηρά επιστηµονικά δεδοµένα.
«Υπάρχει διχογνωµία σχετικά µε το ποιοιιοί µεταδίδονται µέσω του αέρα, καθώς και αν αυτός ο τρόπος µετάδοσης µπορεί να συγκριθεί µε άλλους», εξηγεί ο ιολόγος και επικεφαλής της έρευνας Τζούλιαν Τανγκ.
Είναι γνωστό πως πολλοί ιοί µεταδίδονται µέσω του βήχα και του φτερνίσµατος. Αυτό όµως που ανακάλυψε η επιστηµονική οµάδα της Σιγκαπούρης είναι πως το γέλιο ή το τραγούδι µπορεί να είναι εξίσου σηµαντική πηγή διασποράς των ιών. «Μέσω του γέλιου παράγεται µία απίστευτη ποσότητα επιµολυσµένου αέρα και πιστεύω πως και τραγουδώντας – ειδικά όπερα – µεταδίδονται ακόµη πιο ισχυρά µικρόβια», εξηγεί ο Τανγκ. Ωστόσο, το αν τελικά κάποιος θα µολυνθεί και θα νοσήσει εξαρτάται και από άλλους παράγοντες, όπως η ανθεκτικότητα του ιού και το ανοσοποιητικό σύστηµα κάθε ανθρώπου. «Εξετάζουµε, και θα συνεχίσουµε και στο µέλλον, όλους τους πιθανούς τρόπους µετάδοσης, διότι ο αέρας που απελευθερώνεται µε την αναπνοή έχει την ιδιότητα να µεταφέρει µικρόβια σε µεγάλη απόσταση», επισηµαίνει ο Τανγκ. Και τονίζει πως τα αποτελέσµατα της έρευνας ίσως φανούν εξαιρετικά χρήσιµα στην αντιµετώπιση µιας ενδεχόµενης πανδηµίας. Επίσης, αναµένεται να συµβάλουν στα προληπτικά µέτρα των νοσοκοµείων, όπως, για παράδειγµα, ποια είναι η απόσταση που πρέπει να τηρείται µεταξύ των κλινών ή πώς πρέπει να αποστειρώνονται τα δωµάτια όπου νοσηλεύονταν ασθενείς µε ανθεκτική στα φάρµακα φυµατίωση.
