Σε όλο τον κόσμο, η αστικοποίηση αναγνωρίζεται ως βασική αιτία της παχυσαρκίας. Μια μελέτη τώρα διαπίστωσε ότι το να ζει κανείς σε απόσταση λιγότερο από ένα χιλιόμετρο κοντά σε γυμναστήριο, πισίνα ή γήπεδο που μπορεί να αθλείται, συνδέεται με μικρότερη περιφέρεια μέσης και χαμηλότερο δείκτη μάζας σώματος (ΔΜΣ) καθώς και χαμηλότερο ποσοστό σωματικού λίπους.
Τα ευρήματα, που δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό The Lancet Public Health, έδειξαν επίσης ότι η διαβίωση μακριά από φαστφουντάδικα συσχετίστηκε με ελαφρώς μικρότερη περιφέρεια μέσης και χαμηλότερο ΔΜΣ. Οι ερευνητές είπαν ότι οι περιορισμοί στα δεδομένα που χρησιμοποιήθηκαν ίσως είχαν ως αποτέλεσμα να υποτιμηθεί αυτή η συσχέτιση.
Οι ερευνητές τόνισαν ότι τα ευρήματά τους υποδεικνύουν πως η αύξηση της πρόσβασης σε εγκαταστάσεις φυσικής δραστηριότητας και η μείωση της πρόσβασης σε ταχυφαγεία στις πόλεις μπορεί να μειώσει την παχυσαρκία.
Η επικεφαλής της μελέτης Kate Mason, υποψήφια διδάκτωρ στη Σχολή Υγιεινής και Τροπικής Ιατρικής του Λονδίνου, δήλωσε: “Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής πρέπει να εξετάσουν τις παρεμβάσεις που αποσκοπούν στην αντιμετώπιση των ανθυγιεινών οικοσυστημάτων”.
Σε ολόκληρο τον κόσμο, η αστικοποίηση αναγνωρίζεται ως βασικός μοχλός της παχυσαρκίας και ορισμένα χαρακτηριστικά των συνοικιών είναι πιθανό να προστεθούν σε αυτό, συμπεριλαμβανομένης της επικράτησης των καταστημάτων γρήγορου φαγητού και της πρόσβασης σε εγκαταστάσεις σωματικής άσκησης. Αυτές οι πτυχές είναι συχνά άνισα κατανεμημένες και μπορεί να εξηγούν εν μέρει τις επίμονες κοινωνικές και γεωγραφικές ανισότητες στην παχυσαρκία.
Η μελέτη περιελάμβανε δεδομένα της UK Biobank από άτομα ηλικίας 40-70 ετών από όλη τη Βρετανία και μετρήσεις περιφέρειας μέσης, ΔΜΣ και ποσοστά σωματικού λίπους σε περίπου 400.00 άτομα.
Οι εγκαταστάσεις φυσικής δραστηριότητας περιλάμβαναν εσωτερικές και εξωτερικές εγκαταστάσεις για αθλητικές δραστηριότητες ή δραστηριότητες αναψυχής – όπως γυμναστήρια, πισίνες και γήπεδα, αλλά όχι δημόσια πάρκα ή μονοπάτια ποδηλασίας και πεζοπορίας.
Κατά μέσο όρο, υπήρχε μια εγκατάσταση σωματικής άσκησης σε απόσταση ενός χιλιομέτρου από τα σπίτια των ανθρώπων, αλλά το 31% των συμμετεχόντων ζούσε σε μεγαλύτερη απόσταση. Η μέση απόσταση από ένα κατάστημα γρήγορου φαγητού ήταν 1,1 χιλιόμετρα, ενώ το 18,5% ζούσε σε απόσταση μικρότερη των 0,5 χιλιομέτρων.
Τα άτομα που είχαν καλύτερη πρόσβαση σε εγκαταστάσεις σωματικής άσκησης ήταν λιγότερο υπέρβαρα. Είχαν μικρότερη περιφέρεια κατά 1,22 εκατοστά, ΔΜΣ μικρότερο κατά 0,57 βαθμούς και ποσοστό σωματικού λίπους χαμηλότερο κατά 0,81%. Η επίδραση ήταν ισχυρότερη μεταξύ των γυναικών και των ατόμων με υψηλότερο εισόδημα.
Τα άτομα που ζούσαν 2 χιλιόμετρα μακριά ή περισσότερο από ένα φαστφουντάδικο είχαν 0,26 εκατοστά μικρότερη περιφέρεια μέσης, σε σχέση μα αυτά που ζούσαν σε ακτίνα 0,5 χιλιομέτρων. Ωστόσο, η συσχέτιση αυτή εμφανίστηκε κυρίως μεταξύ των γυναικών, οι οποίες ήταν λιγότερο υπέρβαρες, όσο πιο μακριά ζούσαν από ένα κατάστημα ταχυφαγείου. Οι ερευνητές είπαν ότι αυτό θα μπορούσε να οφείλεται στο γεγονός ότι οι γυναίκες αφιερώνουν περισσότερο χρόνο στην τοπική γειτονιά και, ως εκ τούτου, εκτίθενται στα τοπικά καταστήματα γρήγορου φαγητού περισσότερο από τους άνδρες.
Η Mason ανέφερε: “Τα αποτελέσματα της μελέτης μας δείχνουν ότι η αύξηση της πρόσβασης σε τοπικές εγκαταστάσεις φυσικής δραστηριότητας και, ενδεχομένως, η μείωση της πρόσβασης σε γρήγορο φαγητό κοντά σε κατοικημένες περιοχές θα μπορούσε να μειώσει το υπερβολικό βάρος και την παχυσαρκία σε επίπεδο πληθυσμού”.
Και συμπλήρωσε: “Η σχεδίαση πόλεων με τρόπο που να διευκολύνει καλύτερα τους υγιεινούς τρόπους ζωής, πρέπει να αποτελέσει μέρος των προγραμμάτων καταπολέμησης της παχυσαρκίας. Αυτό μπορεί να σημαίνει τον περιορισμό των νέων ταχυφαγείων σε μια γειτονιά και το πόσο κοντά βρίσκονται στα σπίτια. Από την άλλη, πρέπει να δοθούν κίνητρα για να ανοίξουν περισσότερες εγκαταστάσεις σωματικής άσκησης”.
