Τα περισσότερα κύτταρα του σώματος έχουν κροσσούς, μικροσκοπικές προεξοχές σαν τρίχες που λειτουργούν ως κεραίες που λαμβάνουν τα σήματα του περιβάλλοντος.
Ερευνητές του Πανεπιστημίου της Ζυρίχης, σε μελέτη τους που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Cancer Cell, υποστηρίζουν ότι οι κροσσοί παίζουν καίριο ρόλο και στον σχηματισμό του μελανώματος, της πιο επιθετικής μορφής καρκίνου του δέρματος.
Οι επιστήμονες γράφουν πως όταν οι κροσσοί δεν αναπτύσσονται στα χρωστικά κύτταρα, τα οποία έτσι εκφυλίζονται και αναπτύσσουν μια επιθετική μορφή μελανώματος.
Ενώ τα τελευταία χρόνια έχει αναπτυχθεί η ανοσοθεραπεία που δίνει λύση στις δύσκολες περιπτώσεις μελανώματος, υπάρχουν πολλοί ασθενείς που δεν μπορούν να θεραπευθούν ή που υποτροπιάζουν μετά από τη θεραπεία. Έτσι, οι ερευνητές προσπαθούν να κατανοήσουν καλύτερα τη βιολογία του μελανώματος αναζητώντας τις αλλαγές που συμβαίνουν στα κύτταρα που τα ωθούν να εξελιχθούν σε καρκινικά.
Το ερώτημα είναι ποιες μεταβολές σε ένα καλοήθη κύτταρο το κάνουν να εξελιχθεί σε κακοήθη όγκο.
Ο Lukas Sommer, καθηγητής στο Ινστιτούτο Ανατομίας του Πανεπιστημίου της Ζυρίχης, κατάφερε να αποδείξει ότι εκτός από τα γενετικά αίτια, όπως οι μεταλλάξεις στο DNA, επιγενετικοί παράγοντες παίζουν ρόλο στον σχηματισμό και την εξάπλωση του μελανώματος.
Οι επιγενετικοί παράγοντες δεν επηρεάζουν την γονιδιακή αλληλουχία αλλά ρυθμίζουν το πόσο αποτελεσματικά συγκεκριμένα γονίδια μεταγράφονται στα κύτταρα.
Ο Sommer και οι συνεργάτες του εστίασν στην πρωτεΐνη EZH2, η οποία υπάρχει συχνά στα κύτταρα του μελανώματος και παίζει κεντρικό ρόλο στον σχηματισμό του, εν αντιθέσει με τα φυσιολογικά κύτταρα.
Θέλησαν να μάθουν πως οι επιγενετικοί παράγοντες συντελούν στην επιθετική συμπεριφορά του μελανώματος. Εξέτασαν λοιπόν όλα τα γονίδια που ρυθμίζονται από την πρωτεΐνη EZH2.
«Προς μεγάλη μας έκπληξη ανακαλύψαμε πολλά γονίδια που ευθύνονται για τον σχηματισμό των κροσσών», είπαν οι ερευνητές.
Παρατήρησαν επίσης ότι τα γονίδια αυτά καταστέλλονται από την EZH2, γεγονός που σημαίνει ότι τα κακοήθη κύτταρα του μελανώματος έχουν λιγότερους κροσσούς από τα καλοήθη χρωστικά κύτταρα.
Οι ερευνητές κατάφεραν να δείξουν σε ζωικά μοντέλα ότι η απώλεια των κροσσών στα χρωστικά κύτταρα ενεργοποιεί καρκινογόνες οδούς σηματοδότησης, συντελώντας έτσι στον σχηματισμό επιθετικών μεταστατικών μελανωμάτων.
