Οι “ξυλιές” στον ποπό των παιδιών έχουν χρησιμοποιηθεί ως μέθοδος διόρθωσης της συμπεριφοράς τους από τους γονείς εδώ και χιλιάδες χρόνια. Η πρακτική αυτή, που πολλές φορές γίνεται με την ανοιχτή παλάμη των γονιών, είναι κοινή σε όλες τις χώρες του κόσμου και δεν περιλαμβάνεται στην έννοια της κακοποίησης.
Ωστόσο, αυτού του είδους η συμμόρφωση είναι πιο πιθανό να κάνει τα παιδιά ανυπάκουα, να τα σπρώξει σε αντικοινωνική συμπεριφορά και να τα κάνει να εκδηλώσουν αυξημένη επιθετικότητα, σύμφωνα με μια μετα-ανάλυση ερευνητών των Πανεπιστημίων του Τέξας και του Μίτσιγκαν η οποία δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Journal of Family Psychology. Η ανάλυση αφορούσε τη σωματική τιμωρία με χτύπημα ανοιχτής παλάμης στον πισινό ή τα άκρα σε ένα δείγμα 160.000 παιδιών και αξιολόγησε δεδομένα 50 ετών.
«Διαπιστώσαμε ότι οι ξυλιές στα οπίσθια των παιδιών έχουν επιζήμια αποτελέσματα και δεν συνδέονται με την άμεση ή μακροπρόθεσμη συμμόρφωση, έστω κι αν οι γονείς νομίζουν ότι έτσι συνετίζουν το παιδί τους», αναφέρει η Elizabeth Gershoff, αναπληρώτρια καθηγήτρια Ανθρώπινης Ανάπτυξης και Οικογενειακών Επιστημών.
Το ξύλο δεν διδάσκει
Το συμπέρασμα της μελέτης ήταν ότι οι “ξυλιές” αυξάνουν την πιθανότητα ανεπιθύμητων ενεργειών στα παιδιά και επιτυγχάνουν το αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.
Η ανασκόπηση αυτή έρχεται σε αντίθεση με μια μελέτη που έγινε το 2010 σε φοιτητές του Κολεγίου «Calvin» των ΗΠΑ και είχε δείξει ότι τα παιδιά που είχαν “έτρωγαν ξυλιές” από τους γονείς μέχρι την ηλικία των 6 ετών είχαν στη συνέχεια καλύτερες σχολικές επιδόσεις και πιο αισιόδοξη στάση στη ζωή.
Ο κύριος λόγος για την αναποτελεσματικότητα των “ξυλιών” είναι ότι δεν τηρούν τους όρους που συμπεριφοριστές λένε πως πρέπει να υπάρχουν για να είναι μια τιμωρία αποτελεσματική. Ότι δηλαδή πρέπει να είναι άμεση και συνεπής. Τα παιδιά μαθαίνουν να κάνουν το σωστό μέσα από πιο περίπλοκες μεθόδους.
Οι “ξυλιές” δεν διδάσκουν στα παιδιά γιατί η συμπεριφορά τους ήταν λάθος ή τι πρέπει να κάνουν. Αντίθετα, τους διδάσκουν ότι πρέπει να συμπεριφέρονται όταν υπάρχει η απειλή της σωματικής τιμωρίας. Όταν η απειλή έχει φύγει, δεν έχουν κανένα λόγο να συμπεριφέρονται σωστά. Επίσης, ακόμα κι αν μια “ξυλιά” δεν είναι κακοποίηση, είναι ένα χτύπημα, το οποίο φυσικά είναι μια μορφή βίας και προκαλεί σωματικό πόνο. Αυτό επιφέρει σύγχυση, θυμό και η θλίψη, συναισθήματα που μειώνουν την ικανότητα εσωτερίκευσης των πειθαρχικών μηνυμάτων των γονέων. Επίσης καταστρέφει την εμπιστοσύνη μεταξύ γονέων και παιδιών.
Ορισμένοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι οι “ξυλιές” είναι πιο αποτελεσματικές σε πολιτισμούς που υποστηρίζουν αυτή την πρακτική, εν μέρει επειδή τα παιδιά το αποδέχονται πιο εύκολα.
