Η ασπιρίνη, ως πρόληψη καρδιαγγειακών επεισοδίων, φαίνεται ότι χάνει διαρκώς έδαφος.
Έρχεται άραγε το τέλος της ασπιρίνης ως μέτρο πρωτογενούς πρόληψης των καρδιαγγειακών συμβαμάτων;
Απάντηση στο κρίσιμο αυτό ερώτημα αναμένεται να δοθεί στο 34ο Συνέδριο Κλινικής Καρδιολογίας (3-4 Μαΐου 2019), που διοργανώνεται από το Ελληνικό Ίδρυμα Καρδιολογίας, σε συνεργασία με την Α′ Καρδιολογική Κλινική του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Όπως ανέφερε κατά τη διάρκεια σχετικής συνέντευξης Τύπου ο Καθηγητής Καρδιολογίας της Α’ Πανεπιστημιακής Καρδιολογικής Κλινικής του Γ.Ν.Α. «Ιπποκράτειο» κ. Χαράλαμπος Βλαχόπουλος στο πλαίσιο του συνεδρίου θα παρουσιαστούν όλα τα νεότερα δεδομένα επί του θέματος, αφού τρεις πρόσφατα δημοσιευμένες μελέτες (ARRIVE, ASCEND και ASPREE) έδειξαν ότι σε ασθενείς χωρίς γνωστή καρδιαγγειακή νόσο, η χορήγηση ασπιρίνης φαίνεται να αποτρέπει μικρό αριθμό καρδιαγγειακών συμβαμάτων, χωρίς να αυξάνει την επιβίωση, οδηγώντας σε σημαντικό αριθμό αιμορραγιών.
Στην μελέτη ARRIVE συμμετείχαν 12.546 άτομα ενδιαμέσου καρδιαγγειακού κινδύνου, τα οποία παρακολουθήθηκαν για πέντε έτη και αναδείχθηκε παρόμοια πιθανότητα καρδιαγγειακού συμβάματος ανάμεσα στην ομάδα της ασπιρίνης και του εικονικού φαρμάκου.
Στην μελέτη ASCEND συμμετείχαν 15.480 διαβητικοί, οι οποίοι παρακολουθήθηκαν για 7,4 έτη και αναδείχθηκε 12% μικρότερη πιθανότητα καρδιαγγειακού συμβάματος στην ομάδα της ασπιρίνης με αντίτιμο την αύξηση των αιμορραγιών κυρίως από το γαστρεντερικό κατά 29%.
Τέλος, στην μελέτη ASPREE συμμετείχαν 19.114 άτομα ηλικίας >70 ετών, τα οποία παρακολουθήθηκαν για 4,7 έτη και αναδείχθηκε 14% μεγαλύτερη πιθανότητα θανάτου στην ομάδα της ασπιρίνης.
Δοθέντων όλων των παραπάνω, οι νέες αμερικανικές κατευθυντήριες οδηγίες κατήργησαν τη χρήση της ασπιρίνης σε ηλικιωμένα άτομα (>70 έτη) και άτομα με αυξημένο κίνδυνο αιμορραγίας, ενώ άφησαν ανοιχτή την πιθανή της χρήση σε άτομα 40-70 ετών με αυξημένο καρδιαγγειακό κίνδυνο, τα οποία δεν έχουν μεγάλο αιμορραγικό κίνδυνο.
H γήρανση των αγγείων
Ένα εξίσου ενδιαφέρον θέμα που έχει κεντρική θέση στη θεματολογία του φετινού συνεδρίου είναι η θεωρία ότι «είμαστε όσο και η ηλικία των αγγείων μας». Όπως εξήγησε ο κ. Βλαχόπουλος υπάρχουν στοιχεία από πρόσφατες μελέτες ότι ο ρυθμός με τον οποίο επέρχεται η αγγειακή γήρανση σχετίζεται με την πρόγνωση των ασθενών, αλλά και την αποτελεσματικότητα των θεραπευτικών παρεμβάσεων, ανεξαρτήτως της διαχείρισης των κλασικών παραγόντων.
Μάλιστα, η πρόσφατα δημοσιευμένη μελέτη CRAVE από την Α’ Πανεπιστημιακή Καρδιολογική Κλινική, όπου μελετήθηκαν 142 άτομα με παράγοντες κινδύνου για 2 έτη, έδειξε ότι σε ασθενείς με υπέρταση και δυσλιπιδαιμία, η επίδραση των παραγόντων στην αγγειακή γήρανση είναι συνεργική (πολλαπλασιαστική) και όχι απλά αθροιστική, επιταχύνοντας σχεδόν 4 φορές το ρυθμό της αγγειακής γήρανσης σε σύγκριση με ασθενείς χωρίς αυτούς τους παράγοντες.
