Ο Hugo Farias από τη Βραζιλία κατάφερε να τρέξει έναν ολόκληρο μαραθώνιο (42,195 χιλιόμετρα) για 366 συνεχόμενες ημέρες, καταρρίπτοντας το προηγούμενο ρεκόρ των 365 ημερών. Στα 45 του, πατέρας δύο παιδιών, ενώ εργαζόταν επί 22 χρόνια ως στέλεχος στον ιδιωτικό τομέα ως εκτελεστικός διευθυντής μεγάλων συμβάσεων τεχνολογικών επιχειρήσεων, αποφάσισε να παραιτηθεί για να επικεντρωθεί σε αυτόν τον αθλητικό στόχο. Η απόφασή του προήλθε από την ανάγκη να κάνει κάτι περισσότερο από την καθημερινή ρουτίνα.
Εμπνεύστηκε από τον Βραζιλιάνο ιστιοπλόο Amir Klink, που διέσχισε τον Νότιο Ατλαντικό κωπηλατώντας το 1984, και αποφάσισε να αφήσει το δικό του στίγμα μέσω του τρεξίματος. Ανακάλυψε ότι ένας Βέλγος αθλητής, ο Stephen Engels, είχε ήδη τρέξει 365 μαραθώνιους σε ένα χρόνο και έτσι αποφάσισε να προσθέσει στο δικό του εγχείρημα μία ακόμα ημέρα.
Παρότι δεν ήταν επαγγελματίας αθλητής και είχε τρέξει μόνο έναν μαραθώνιο στη ζωή του, ο Hugo οργάνωσε μεθοδικά το εγχείρημα για οκτώ μήνες. Δημιούργησε μια διεπιστημονική ομάδα που περιλάμβανε γιατρούς, προπονητές, φυσιkοθεραπευτές, ψυχολόγους και το Καρδιολογικό Ινστιτούτο (InCor).
Ο Hugo ολοκλήρωσε τον στόχο του στις 28 Αυγούστου 2023, αφού διένυσε συνολικά 15.569 χιλιόμετρα σε περίπου 1.590 ώρες. Το επίτευγμά του καταγράφηκε στο Βιβλίο Ρεκόρ Guinness ως παγκόσμιο ρεκόρ συνεχόμενων μαραθωνίων.
Τι έδειξε η μελέτη για την καρδιά του Hugo
Το InCor παρακολούθησε την καρδιακή του υγεία καθ’ όλη τη διάρκεια του εγχειρήματος. Η Maria Janieire Alves, καρδιολόγος και ερευνήτρια που συμμετείχε στη μελέτη, λέει ότι η παρακολούθηση του αθλητή εξελίχθηκε ερευνητικό έργο, το οποίο εγκρίθηκε από επιτροπή δεοντολογίας.
Ο Hugo υποβαλλόταν σε μηνιαίες αξιολογήσεις με εργοσπιρομετρία (δοκιμασία κόπωσης που μετρά την κατανάλωση οξυγόνου και την καρδιοαναπνευστική ικανότητα) και, κάθε τρεις μήνες, έκανε ηχοκαρδιογραφήματα (απεικονιστική εξέταση που αξιολογεί τη δομή και τη λειτουργία της καρδιάς).
«Η ιδέα ήταν να παρακολουθήσουμε τις καρδιακές προσαρμογές – τόσο σε μακροκλίμακα όσο και σε μικροσκοπικό επίπεδο- και να εντοπίσουμε πιθανά σημάδια απορρύθμισης, προσαρμογής ή μη προσαρμογής στην φυσική άσκηση».
Η μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Arquivos Brasileiros de Cardiologia», έδειξε ότι παρά τη συχνότητα και τον όγκο της άσκησης, δεν παρατηρήθηκαν αυξημένα επίπεδα τροπονίνης, που αποτελεί δείκτη μυοκαρδιακής βλάβης. «Αυτό ήταν το κύριο εύρημα της μελέτης: είναι δυνατόν να προσαρμοστεί η καρδιά σε ένα μεγάλο όγκο αθλητικής καταπόνησης, εφόσον η ένταση παραμένει μέτρια».
Ο καρδιολόγος αθλητικής ιατρικής Filippo Savioli – ο οποίος δεν συμμετείχε στη μελέτη ούτε παρακολούθησε επαγγελματικά τον Hugo- εκτίμησε ότι το πιο αξιοσημείωτο εύρημα της μελέτης είναι η απουσία παθολογικής καρδιακής ανακατασκευής (δηλαδή αλλαγές στη δομή της καρδιάς που προκαλούνται συνήθως από υπερβολική καταπόνηση ή ασθένειες). «Αυτό ενισχύει την ιδέα ότι η καρδιά ενός καλά προπονημένου αθλητή μπορεί να ανεχθεί ακραίο στρες, εφόσον βρίσκεται εντός ασφαλούς εύρους έντασης και με επαρκή ανάκαμψη μεταξύ των προπονήσεων», τόνισε.
Σύμφωνα με τον ίδιο, το γεγονός ότι ο Hugo έτρεχε σε μέτρια ένταση, με μέσο καρδιακό ρυθμό 140 παλμούς ανά λεπτό -δηλαδή στο 70-80% της μέγιστης εκτιμώμενης καρδιακής συχνότητας για την ηλικία του- τον κράτησε σε μια ασφαλή ζώνη καταπόνησης όπου το σώμα μπορεί ακόμα να ισορροπήσει αποτελεσματικά τη χρήση οξυγόνου και την παραγωγή ενέργειας. «Αν είχε επιχειρήσει το σε υψηλή ένταση, τα αποτελέσματα θα μπορούσαν να ήταν αρνητικά», είπε. Προειδοποίησε ότι θα ήταν επικίνδυνο να επιχειρήσει κανείς κάτι παρόμοιο χωρίς προσαρμογή και ιατρική επίβλεψη.
