Μια ομάδα Καναδών επιστημόνων δημοσίευσε μια μελέτη που δείχνει ότι μπορεί να υπάρχει σχέση μεταξύ φθορίου και ελάττωσης του IQ ενός παιδιού.
Το 1945, η πόλη Grand Rapids, στο Μίτσιγκαν, συμφώνησε να φιλοξενήσει ένα πρώτο στο είδος του πείραμα: να προσθέσει φθόριο στη δημόσια ύδρευση με την ελπίδα ότι αυτή η χημική ουσία θα ενισχύσει τα δόντια των κατοίκων. Μέχρι το 1955, η πόλη είδε 65% μείωση στην τερηδόνα των κατοίκων της. Η πρακτική της φθορίωσης του δημοσίου ύδατος σύντομα εξαπλώθηκε στις ΗΠΑ και σήμερα, περισσότερα από τα δύο τρίτα των Αμερικανών λαμβάνουν φθόριο κάθε φορά που πίνουν νερό από τις βρύσες τους.
Σύμφωνα με τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων στις ΗΠΑ, η φθορίωση του νερού είναι ένα από τα 10 μεγάλα επιτεύγματα της δημόσιας υγείας του εικοστού αιώνα, τοποθετώντας την δίπλα σε αυτό των εμβολιασμών και τον έλεγχο των γεννήσεων.
Περιττό να πούμε ότι η επιστημονική κοινότητα είναι υποχρεωμένη να εξετάσει κάθε έρευνα που αμφισβητεί τα οφέλη της φθορίωσης όπως έγινε με την παρούσα μελέτη η οποία δημοσιεύθηκε στο περιοδικό JAMA Pediatrics.
Οι Καναδοί ερευνητές κατέγραψαν τα επίπεδα φθορίου στα ούρα 299 εγκύων τρεις φορές κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης τους. Κατέγραψαν επίσης την ποσότητα του νερού της βρύσης που έπιναν καθημερινά.
Στη συνέχεια, όταν τα παιδιά γεννήθηκαν και ήταν μεταξύ τριών και τεσσάρων ετών, οι ερευνητές εξέτασαν με ερωτηματολόγια την κατάστασή τους και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι “η έκθεση της μητέρας σε υψηλότερα επίπεδα φθορίου κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης σχετίζεται με χαμηλότερες βαθμολογίες IQ σε παιδιά ηλικίας 3 έως 4 ετών χρόνια”.
Συγκεκριμένα, οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η αύξηση του φθορίου στα ούρα κατά 1 mg / L συσχετιζόταν με μείωση κατά 4,5 μονάδες στην βαθμολογία IQ ενός αγοριού. Ωστόσο, τα ποσοστά IQ των κοριτσιών δεν παρουσίασαν την ίδια συσχέτιση.
Όταν οι ερευνητές επικεντρώθηκαν μόνο στην αυτοαναφερόμενη πρόσληψη φθορίου των γονιών, βρήκαν όμως μια συσχέτιση της μείωσης του IQ κατά 3,7 βαθμούς τόσο στα αγόρια όσο και στα κορίτσια.
Μερικοί επιστήμονες “επιτέθηκαν” στην απόφαση των ερευνητών να διαχωρίσουν τα ευρήματά τους σε αγόρια και κορίτσια. «Αυτό είναι ένα παράδειγμα ανάλυσης υποομάδων», δήλωσε ο Thom Baguley, καθηγητής πειραματικής ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο του Nottingham Trent, «το οποίο επικρίνεται σε τέτοιου είδους μελέτες, διότι είναι σχεδόν πάντα δυνατό να εντοπιστεί κάποια υποομάδα στην οποία υπάρχει αποτέλεσμα εάν τα συνολικά τα δεδομένα είναι ‘θορυβώδη’».
Άλλοι βρήκαν λάθος την απόφασή των ερευνητών να ελέγξουν τα επίπεδα των ούρων, τα οποία μπορούν να αλλάξουν γρήγορα, και όχι απευθείας την πρόσληψη φθορίου. «[Οι] συγγραφείς αναγνωρίζουν ότι η μητρική πρόσληψη φθορίου δεν έχει επικυρωθεί», δήλωσε η Alastair Hay, επίκουρη καθηγήτρια περιβαλλοντικής τοξικολογίας στο Πανεπιστήμιο του Leeds. «Θεωρώ ότι αυτό ήταν μια κρίσιμη αποτυχία».
«Προσπαθήσαμε να είμαστε όσο πιο προσεκτικοί γίνεται», δήλωσε η ερευνήτρια Rivka Green που συμμετείχε στη μελέτη. «Δεν λέμε ότι το φθόριο είναι δηλητήριο ή κάτι τέτοιο. Αφήνουμε τα δεδομένα να πουν την ιστορία τους». Αυτό μπορεί να συμβαίνει, αλλά σύμφωνα με τους συναδέλφους της Green, η μελέτη έχει έναν απαράδεκτο αριθμό “τρυπών”.
