Σύμφωνα με βρετανική μελέτη που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό Proceedings of the National Academy of Sciences, οι λίγες κοινωνικές σχέσεις και επαφές συντελούν σε πρόωρο θάνατο των ηλικιωμένων, ακόμη και στις περίπτωση που έχουν επιλέξει να ζουν μοναχικά. Αντίθετα, οι πολλές κοινωνικές σχέσεις και επαφές μπορούν να αυξήσουν το προσδόκιμο ζωής.
Προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει ότι τα κοινωνικά απομονωμένα και τα μοναχικά άτομα κινδυνεύουν περισσότερο από καρδιαγγειακές παθήσεις, λοιμώδεις νόσους, εκφύλιση των γνωστικών λειτουργιών του εγκεφάλου κ.α. Επίσης κινδυνεύουν από υπέρταση και χρόνιες φλεγμονές, διαταραχή του μεταβολισμού και μικρότερη αντοχή στο στρες.
Τώρα, ερευνητές του Τμήματος Επιδημιολογίας και Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, με επικεφαλής τον δρ Άντριου Στεπτόου μελέτησαν 6.500 άνδρες και γυναίκες ηλικίας άνω των 52 ετών. Αξιολόγησαν, για μια χρονική περίοδο επτά ετών, τον κίνδυνο θανάτου αυτών των ατόμων σε σχέση με την ψυχική κατάσταση και τις συνθήκες ζωής τους. Διαπίστωσαν λοιπόν, ότι οι ηλικιωμένοι που είναι κοινωνικά απομονωμένοι, έχουν 26% αυξημένο κίνδυνο πρόωρου θανάτου συγκριτικά με τους συνομηλίκους τους που έχουν πλούσια κοινωνική ζωή.
Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι η μείωση του προσδόκιμου ζωής απορρέει από το γεγονός ότι όταν ένας ηλικιωμένος ζει απομονωμένος και χωρίς πολλές κοινωνικές σχέσεις, δεν έχει κάποιον να φροντίσει για τη σωστή διατροφή του, για να πάρει το φάρμακο του ή για να τον βοηθήσει σε μια επείγουσα περίπτωση. Γι’ αυτό οι επιστήμονες επισημαίνουν ότι ακόμα και όταν οι ηλικιωμένοι έχουν επιλέξει να ζουν μόνοι, δηλαδή ευχαριστιούνται τη μοναξιά τους, πρέπει να έχουν περιοδική επαφή με κάποιους ανθρώπους, που θα τους συμβουλεύουν και θα τους υποστηρίζουν.
Η απομόνωση χειρότερη από τη μοναξιά
Η μελέτη δείχνει ότι η υποκειμενική μοναξιά (το αίσθημα απογοήτευσης από τις κοινωνικές σχέσεις και η δυσκολία επικοινωνίας με τους άλλους) αυξάνει τον κίνδυνο θανάτου για τους ηλικιωμένους, όμως οι συνέπειες της αντικειμενικής μοναξιάς (κοινωνική απομόνωση) φαίνεται να είναι ακόμα πιο επικίνδυνες. Η κοινωνική απομόνωση δρα ανεξάρτητα από τη μοναξιά ως παράγων κινδύνου, που υποσκάπτει ακόμα πιο πολύ την υγεία και τελικά μπορεί να οδηγήσει σε πρόωρο θάνατο.
Η περιορισμένη επαφή κάποιου με την οικογένειά του, με φίλους, με τη γειτονιά, με διάφορες οργανώσεις και γενικότερα με την κοινωνία, θεωρείται κοινωνική απομόνωση και σχετίζεται, αλλά δεν ταυτίζεται με τη μοναξιά. Σύμφωνα με την μελέτη, το μεγαλύτερο ποσοστό θνησιμότητας αφορούσε αυτούς που ταυτόχρονα βιώνουν μοναξιά και κοινωνική απομόνωση.
Η κοινωνική απομόνωση εξελίσσεται σταδιακά σε πρόβλημα κατά τη μέση και ιδίως κατά την τρίτη ηλικία, όταν μπορεί να συνδυαστούν διάφοροι παράγοντες, όπως η μείωση του εισοδήματος, οι κινητικές δυσκολίες και ο θάνατος φίλων και συγγενών, με συνέπεια να περιορίζονται οι δυνατότητες για κοινωνικές επαφές, ακόμα και αν υπάρχει η σχετική επιθυμία εκ μέρους του ηλικιωμένου.
Σύμφωνα με τα ευρήματα της μελέτης, η μοναξιά πλήττει περισσότερο τις γυναίκες, ενώ η κοινωνική απομόνωση και τα δύο φύλα εξίσου. Τα απομονωμένα άτομα είναι συχνότερα ανύπαντρα, με χαμηλότερο μορφωτικό επίπεδο και με χειρότερη υγεία γενικά. Όλα αυτά μαζί συμβάλουν στο να μειωθεί το προσδόκιμο ζωής σ’ αυτά τα άτομα.
