Τo παράθυρο είναι κάτι που πολλοί από εμάς θεωρούμε δεδομένο – είναι μέρος των σπιτιών ή των κτιρίων που εργαζόμαστε. Κι όμως για τους ηλικιωμένους, τα παράθυρα μπορούν να είναι ζωτικής σημασίας ως ένας τρόπος πρόσβασης στον κόσμο, ειδικά για εκείνους που ξοδεύουν πολύ χρόνο σε εσωτερικούς χώρους.
Το 1981, ο Graham Rowles διενήργησε ορισμένες σημαντικές έρευνες στις Ηνωμένες Πολιτείες, κοιτάζοντας τη “ζώνη επιτήρησης”, την περιοχή αμέσως έξω από τα σπίτια των ηλικιωμένων. Διαπίστωσε ότι οι ηλικιωμένοι παρακολουθούσαν τη γειτονιά από το παράθυρό τους και μπορούσαν να συμμετέχουν στην κοινότητα χωρίς να χρειάζεται κυριολεκτικά να βρίσκονται σε αυτήν.
Πρόσφατα ερευνητές πήραν συνέντευξη από 42 ηλικιωμένους στο Ηνωμένο Βασίλειο σχετικά με τη σημασία της ύπαρξης ενός δωματίου με θέα, όλοι ηλικίας άνω των 65 ετών, οι οποίοι πήγαιναν έξω λιγότερο από μία φορά την εβδομάδα. Τα άτομα αυτά αξιολόγησαν το παράθυρό τους ως πολύ σημαντικό.
Σύμφωνα με προηγούμενες έρευνες, οι ηλικιωμένοι προτιμούν να βλέπουν τη φύση ενώ οι μελέτες έχουν διαπιστώσει ότι υπάρχει σύνδεση μεταξύ της φύσης και της μείωσης του στρες. Αλλά ακόμα και το αστικό περιβάλλον μπορεί να είναι σημαντικό.
Αυτό που ήταν πιο σημαντικό για τους ηλικιωμένους που έδωσαν συνέντευξη ήταν οι αλλαγές που παρατηρούσαν, τόσο οι αναμενόμενες (εποχές, για παράδειγμα) όσο και οι μη αναμενόμενες (οδικά έργα ή ακόμα και καταιγίδες).
Μια 78χρονη είπε: “Αγαπώ τον τρόπο που τα δέντρα αρχίζουν να κινούνται, τα κλαδιά, όταν ο άνεμος αρχίζει”.
Ένας 84χρονος άνδρας που ζούσε σε μια αστική περιοχή δήλωσε: “Μου αρέσει όταν σκάβουν. Το δίκτυο, το νερό, η ηλεκτρική ενέργεια, το φυσικό αέριο, το τηλέφωνο, όλα έρχονται εδώ. Δεν με πειράζει, εφόσον δεν υπάρχει σκόνη που δεν είναι καλό για την αναπνοή μου”.
Η μελέτη έδειξε ότι η θέα βοηθούσε τους ανθρώπους να καταλάβουν καλύτερα τη ζωή. Αυτό που έβλεπαν, στήριζε αυτό που είχαν ακούσει στην τηλεόραση ή το ραδιόφωνο.
Μια 75χρονη γυναίκα με αστική θέα ανέφερε: “Είδα έναν άντρα να μιλάει στον εαυτό του. Ανησύχησα αλλά συνειδητοποίησα ότι πρέπει να μίλαγε στο τηλέφωνο”.
Οι ερωτηθέντες δεν παρακολουθούσαν μόνο τους ανθρώπους, δημιούργησαν ιστορίες από αυτό που έβλεπαν.
Ένας 80χρονος άνδρας που ζούσε σε αστική περιοχή εξήγησε: “Βλέπω τους ίδιους ανθρώπους να εργάζονται κάθε πρωί και να έρχονται ξανά στο σπίτι το βράδυ. Αναρωτιέμαι τι κάνουν. Ονομάζω αυτόν εδώ Φρανκ, κοιτάζει σκληρά, κοιτάζει το κοστούμι του, είναι ένας μέσος άνθρωπος επιχειρήσεων, ίσως ένας μάνατζερ”.
Μερικοί από τους παρατηρητές μιλούσαν με τους ανθρώπους που έβλεπαν από το παράθυρο. Μία 84χρονη γυναίκα είπε ότι μερικές φορές σχολίασε την εμφάνισή τους. Μια άλλη είπε ότι ρώτησε τους ανθρώπους που έβλεπε τακτικά πώς ήταν η μέρα τους.
Ένα παράθυρο είναι κάτι πολύ περισσότερο από απλά κάτι που αφήνει το φως και τον αέρα να μπει στο σπίτι. Μερικοί ηλικιωμένοι μπορούν να περάσουν ώρες μπροστά από αυτό. Και δεν είναι κάτι που χρειάζεται να κρύβουν. Στην πραγματικότητα, τα μέλη της οικογένειας και οι φροντιστές πρέπει να τους ενθαρρύνουν να κοιτάζουν έξω τη θέα αντί να κοιτάζουν συνεχώς την τηλεόραση.
